هزار بادیه سهل است اگر بپیمایند.. - من و گل نرگس

گول کوری به خویش وامگذار

چهره ای از وجود خود بنما

که شدم از وجود خود بیزار

کوهسار خدا! پناهم ده

دارم از خود شبانه عزم فرار

تو مگو کهف جای اصحاب است

میشناسم سگی که خفت به غار

ای علی! زخم کهنه ای دارم

تو نداری که داردم تیمار؟

من یکی مورک شکسته کمر

من یکی صعودک گسسته دمار

سهم من ز آسمان معرفتت

قدر یک پنجره است زین دوار

بسم این پنجره است اگر گاهم

ماهم آید کنارم از اغیار

سدره المنتهی است لانه ی تو

سوزدم پر، پرنده ی پندار

علی ای جویبار چشمه ی  قاف!

یک شبی بر کویر شوره ببار

مهربان باغبان سبز انگشت

داغ عشقم به خاک سینه بکار

نو شوم نو، اگر توام خواهی

دیگرم کن به دیگری مسپار

نو شوم نو،اگر توام خواهی!

نو شوم نو، اگر توام خواهی...

اگر کوهی مرا دوست داشته باشد فرو می ریزد

 مولا علی (ع)

غرر الحکم، جلد 5، ص 114